ذرات آلاینده هوا یا ذرات معلق pm10) (pm2.5)

مخلوطی از ذرات بی نهایت کوچک و قطرات ریز پودر شده مایعات بصورت معلق در هوا می باشند.این آلاینده از موادی نظیر اسیدها، فلزات و گرد و غبار تشکیل می گردد.
ذرات آلاینده با سوزاندن چوب در محیط منتشر شده ، از دیگر منابع انتشار ذرات آلاینده می توان به گرد وغبار برخاسته با وزش باد یا توسط لاستیک اتومبیل ها اشاره کرد. صنایع مختلف نیز مانند کارخانجات سیمان از دیگر منابع تولید ذرات معلق بوده و فعالیت های بخش ساختمان و معدن نیز از منابع تولید این ذرات هستند ، بر خلاف ازن که فقط تابستان ها هوا را آلوده می کندذرات معلق آلاینده در تمام فصل ها آلودگی ایجاد می کنند.

منابع طبیعی انتشار ذرات معلق در طبیعت نیز شامل فعالیت آتشفشانها ، آتش سوزی جنگل ها و باد و طوفان و گردباد می باشند.
Pm10 به ذرات معلق 10 میکرونی و یا کوچکتر در مقیاس دیامتر اطلاق می گردد.
همینطور pm2.5 به ذرات 2.5 میکرونی و یا کوچکتر از آن گفته می شود که از ترکیب اکسید نیتروژن و دی اکسید گوگرد در جو زمین تشکیل می گردند این ذرات برای سلامتی خطرناک می باشند.
برای مقایسه عکسی از موی انسان را با ضخامت تقریبی 70 میکرون در مقیاس دیامتر را در تصویر مشاهده نمایید.
تحقیقات پزشکی در دهه اخیر نشانگر صدمات جدی و مخرب ذرات pm10 بر بدن ما بوده که در زیر به اختصار به برخی از آن ها اشاره شده است.
ذرات معلق با تنفس به اعماق ریه ها نفوذ کرده و باعث تحریک آن ها می شود. سوزش و درد در زمان تنفس عمیق و پایین آمدن کارایی دستگاه تنفسی توأم با تنگی نفس و خستگی زود هنگام از اثرات این آلاینده خطرناک می باشد.
با گذشت چند هفته علائم فوق شدت یافته و به وخامت می گراید که در مواقعی منجر به ابتلا به بیماری آسم و یا حاد شدن آن می گردد.
ذرات معلق یکی از شش آلاینده بسیار خطرناک بوده که صدمات جبران ناپذیر مشابهی را نیز به قلب می زند.این ذرات با وارد شدن به جریان خون موجب اخلال در عملکرد آن و قلب می گردد.

بر اساس آخرین تحقیقات ، بسیاری از محققین اعتقاد دارند که ذرات PM2.5 دارای بیشترین خطر برای سلامتی ما هستند. زیرا با قطر ناچیزی که دارند( 1/30 موی انسان) میتوانند در اعماق بافتهای ریه جای گرفته و در دراز مدت باعث بیماری های حاد ریوی شوند.

رفرنس: شرکت چرمه شیز